Zespół post-polio
Część II. Postępowanie terapeutyczne
Ewa Matyja
prof. dr hab. Ewa Matyja – Zakład Neuropatologii, Instytut Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej im. M. Mossakowskiego Polskiej Akademii Nauk,
ul. Pawińskiego 5, 02-106 Warszawa
ematyja@imdik.pan.pl
Neurologia i Neurochirurgia Polska 2012; 46, 4: 357-371
Artykuł zamieszczony w porozumieniu z Autorką, za zgodą Redakcji Czasopisma Neurologia i Neurochirurgia Polska oraz Wydawnictwa Termedia.
Wprowadzenie
Zespół post-polio (post-polio syndrome – PPS) stanowi jednostkę chorobową o określonych kryteriach diagnostycznych [1], jednak pacjenci z późnymi objawami polio często mają trudności z uzyskaniem prawidłowego rozpoznania i leczenia. Wynika to zarówno z heterogenności demonstrowanych objawów klinicznych, ciągle nie do końca wyjaśnionej etiopatogenezy, braku specyficznych testów diagnostycznych, jak i braku zrozumienia istoty zespołu post-polio w środowisku medycznym [2,3].
Postępowanie terapeutyczne w przypadku pacjentów z PPS powinno być wielokierunkowe i musi uwzględniać liczne, dodatkowe, późne powikłania polio oraz proces starzenia, ponieważ osoby, które przebyły zakażenie polio w latach 50. ubiegłego wieku, obecnie wkraczają w 6. i 7. dekadę życia [4-6]. Zespół post-polio, ze względu na udokumentowany przewlekły przebieg, powinien być traktowany jako przewlekłe schorzenie neurologiczne z grupy chorób neuronu ruchowego.
– pobierz cały artykuł „Zespół post-polio. Część II” w formacie PDF