Postępowanie terapeutyczne
Ewa Matyja
Neurologia i Neurochirurgia Polska 2012; 46, 4: 357-371
Opieka psychologiczna
Uważa się, że istnieje tzw. osobowość polio i osoby, które przebyły polio, często przejawiają cechy zachowania typu A. Nie wiadomo, czy ten typ behawioralny stanowi wypracowany sposób radzenia sobie z przewlekłą chorobą, czy też jest efektem pewnych uwarunkowań psychospołecznych. Często w stosunku do osób po polio używana jest nazwa „ocaleni po polio” (ang. postpolio survivors). Wiele lat po stoczeniu walki o zachowanie sprawności fizycznej i funkcjonowanie społeczne, osoby po polio muszą ponownie zmierzyć się z nowymi problemami zdrowotnymi i zaakceptować powtórne nasilenie niepełnosprawności [73]. Niekorzystną sytuację psychiczną potęguje przeświadczenie, że strategie terapeutyczne proponowane w stosunku do późnych efektów polio wykazują ograniczone oddziaływanie. Pacjenci z rozpoznanym PPS muszą zaakceptować nie do końca poznaną etiologię choroby i niejasną prognozę [74]. Dlatego mogą oni prezentować emocje w postaci zaprzeczenia, złości, frustracji, utraty nadziei, rzadziej nasilonej depresji [13, 74]. Wszystkie te czynniki powodują, że pacjenci z zespołem post-polio powinni podlegać ocenie psychologicznej oraz korzystać z indywidualnej lub grupowej psychoterapii [73,74].
Podsumowanie
Modyfikacja trybu życia, rehabilitacja oraz oddziaływania psychospołeczne mają na celu zachowanie funkcjonowania pozostałych mięśni na optymalnym poziomie i utrzymania jakości życia pacjentów po polio.